Affectiviteit en biodanza

Affectiviteit is een wezenlijk onderdeel van biodanza. Het is een van de lijnen van biodanza en het staat zelfs in de definitie van biodanza genoemd: “Biodanza is een systeem van menselijke integratie en vernieuwing van het organisme, van affectieve heropvoeding en het opnieuw leren van de oorspronkelijke functies van het leven.”

Als we bedenken dat biodanza na de tweede wereldoorlog is ontwikkeld, dan kunnen we begrijpen dat Rolando zag dat een “affectieve heropvoeding” belangrijk was. Immers iedereen was druk bezig met de wederopbouw van de hele maatschappij, waarbij men gewoon hard werkte, met hoofd en handen, en waar er weinig rust en tijd overbleef voor affectiviteit (in het algemeen gesteld uiteraard).

Is dat nu dan inmiddels gerealiseerd? Nee, ik denk het niet zolang we haastig zijn of ons gestrest voelen. Dan is er weinig ruimte in ons voor werkelijke affectie. Ik denk dat we voor werkelijke affectie even, als is het maar een moment, pas op de plaats moeten maken om daadwerkelijk die empathie voor de ander te voelen, om echt naar iemand te luisteren en te begrijpen. Om echt te zijn in je communicatie naar de ander, of het nou begrijpend of afwijzend is, het is nodig om te voelen, diep in jezelf.

Een kort moment van affectiviteit kan al opgeroepen worden door het zien van kleine eendjes, net geboren lammetjes en zeker ook mensen-baby’s. Dat kleine, kwetsbare, pure, roept als vanzelf een gevoel van tederheid op. Door daar aan te denken kan je al ontspannen, verzachten en onthaasten… zo makkelijk kan het zijn. Neem nu even een momentje waarop je terugdenkt aan een moment waarop je affectie kon voelen….wat gebeurt er dan in jou?

In de dans helpen we elkaar, we hebben het vermogen om affectie te geven en te ontvangen, om te verzachten, naar elkaar te luisteren, met en zonder woorden, om verbonden te voelen met elkaar.